انسان

کاش میشد که کسی می آمد / باور تیره ما را میشست
وبه ما میفهماند دل ما منزل تاریکی نیست/
اخم بر چهره بسی نازیباست / بهترین وقت همان لبخند است
کاش میشد که به انگشت نخی می بستیم
تا فراموش نگردد که هنوز انسانیم
که هنوز انسانیم
که هنوز انسانیم
      که هنوز انسانیم